Μπλόφες και εκβιαστικά διλήμματα για τα μέτρα των 11,5 δις και το Μνημόνιο

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΩΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 

ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΩΗ 

Στο μεταίχμιο δραματικών εξελίξεων που καθορίζουν το μέλλον των επόμενων γενιών και της Πατρίδας συνολικά, ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να επιστρατεύει μπλόφες και εκβιαστικά διλήμματα προκειμένου να συνεχίσει την πολιτική των προκατόχων του κκ. Παπανδρέου και Παπαδήμου. 

Μία πολιτική η οποία είναι καταδικασμένη από το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού. 

Μία πολιτική η οποία προβλέπει εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, δεν επιφέρει καμιά δημοσιονομική εξυγίανση ούτε αλλαγή του προφίλ της Εθνικής Οικονομίας αλλά αντιθέτως επιτείνει ύφεση, ανεργία, ελλείμματα και οδηγεί την Ελλάδα είτε σε νέα μνημόνια, είτε στη βέβαιη χρεοκοπία, είτε και στα δύο προηγούμενα μαζί και σε κάθε περίπτωση, στη δέσμευση και δήμευση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας μας και των φυσικών μας πόρων μέσω αγγλικού δικαίου, σε μία Ελλάδα ρημαγμένη και μία κοινωνία εξαθλιωμένη.

Συγκεκριμένα, ο κ. Σαμαράς...

Ισχυρίζεται ότι θα προχωρήσει στα μέτρα των 11,5 δις ευρώ και ας πέσει η κυβέρνησή του. 

Για ποιο λόγο μιλά ο κ. Σαμαράς για πτώση της κυβέρνησής του δυόμισι μήνες μετά τις εκλογές; Αφήνει να εννοηθεί ότι έχει πληροφορίες ή εκτιμά ότι επίκεινται ανακατατάξεις και αναταράξεις εντός της τριμερούς συγκυβέρνησης των προθύμων; Ή μήπως φωτογραφίζει μία κυοφορούμενη κοινωνική έκρηξη; 

Από την άλλη πλευρά, θα πρόκειται πράγματι για παγκόσμια πρωτοτυπία πρωθυπουργός να προχωρά σε λήψη μέτρων τα οποία ξέρει ότι δεν θα προλάβει καν να υλοποιήσει. Εκτός και αν προσανατολίζεται να καταφύγει εκείνος άμεσα στις κάλπες προκειμένου να μηδενίσει το κοντέρ και επιδιώξει ένα νέο συνεργατικό σχήμα διακυβέρνησης. 

Αν δεν ισχύει τίποτα από τα προηγούμενα, το μόνο που απομένει να σκεφθεί κανείς είναι ότι ο πρωθυπουργός δραματοποιεί απλά τα γεγονότα και πουλάει μαγκιά κατά τη λαϊκή έκφραση.

Ισχυρίζεται ότι αυτά τα μέτρα, πρόκειται να είναι τα τελευταία. 

Πρώτος ο ίδιος  γνωρίζει ότι αυτό είναι ψέμα, καθώς επί δυόμισι χρόνια επέμενε ότι το μνημόνιο φουσκώνει ύφεση και ανεργία, κατασκευάζει νέα ελλείμματα και εν τέλει αποτελεί πρόβλημα και όχι λύση. Επομένως κατά την δική του, πριν την φιλομνημονιακή του στροφή, άποψη και θεωρία τα μέτρα όχι μόνο δεν θα είναι τα τελευταία, αλλά θα προκαλέσουν και άλλα, ακόμη βαρύτερα μέτρα. 

Αν μιλήσουμε μάλιστα συγκεκριμένα για τα 11,5 δις, είναι τοις πάσοι γνωστό ότι η φοροδοτική ικανότητα των περισσοτέρων Ελλήνων έχει προ πολλού εξαντληθεί, ενώ δεν υπάρχει η παραμικρή αντοχή για νέες οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. 

Αποτέλεσμα; Και να ψηφιστούν οι αποφάσεις για τα μέτρα, απλά τα 11,5 δις δεν πρόκειται να εισπραχθούν, επομένως σε πρακτικό επίπεδο πηγαίνουμε ολοταχώς για ναυάγιο του μνημονίου.

Ισχυρίζεται ότι το μυστικό για την «επαναδιαπραγμάτευση», την οποία υποσχέθηκε προεκλογικά και ακύρωσε με τις δηλώσεις του στο Ζάππειο το βράδυ της 17^ης Ιουνίου αμέσως μόλις ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εκλογών, είναι να αποφανθεί θετικά στην αξιολόγησή της η Τρόϊκα και να δώσουμε στους δανειστές μας δείγμα γραφής με τα μέτρα των 11,5 δις και επιπλέον, με άλλες αποφάσεις για αποκρατικοποιήσεις και διαρθωτικές μεταρρυθμίσεις. 

Υπερβαίνει κάθε λογική τούτη η άποψη, καθώς δεν έχει κανένα απολύτως περιθώριο διαπραγματευτικής ισχύος και ούτε λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψιν τα αιτήματα και οι αιτιάσεις οποιουδήποτε έχει ανακαλέσει απόψεις τις οποίες άλλοτε -υποτίθεται πως- υποστήριζε με επιμονή και τώρα δηλώνει μεταμέλεια με την παραδοχή «ουδείς αναμάρτητος». Ούτε και υπάρχει καμιά προτεραιότητα, ανάγκη ή σημασία για το πολιτικό ζεύγος Μερκολάντ και τους υπόλοιπους συντελεστές της ακολουθούμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης να προβούν σε παραχωρήσεις έναντι ενός πρωθυπουργού που έχει δεσμευτεί ενυπογράφως για την πολιτική που εφαρμόζει και παρουσιάζεται σε ξένες συναντήσεις ως πολιτικά άοπλος και ανήμπορος.

Ισχυρίζεται ότι η διασφάλιση της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη ταυτίζεται με την λήψη και εφαρμογή των μέτρων μαζί με τις όποιες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. 

Ο κλασσικός και επαναλαμβανόμενος εκβιασμός όμως γύρω από την παραμονή ή μη στο ευρώ, κατέρρευσε με τις δηλώσεις που επεφύλαξαν κεντρικοί συντελεστές του συστήματος της ευρωζώνης αμέσως μετά τις εκλογές και παρά την ανάδειξη μίας φιλομνημονιακής κυβέρνησης έτοιμης να συνεχίσει πάνω στις γραμμές των κκ. Παπανδρέου - Παπαδήμου και της Τρόϊκας. 

Ισχυρίζεται, τέλος, ότι εν’ όψει εξελίξεων σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο η Ελλάδα οφείλει να είναι παρούσα και να ωφεληθεί από αυτές. 

Προφανώς ο κ. Σαμαράς μιλάει για στροφή της ΕΕ στο σύνολό της από τη λιτότητα στην ανάπτυξη, από την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία στην απελευθέρωση μέσω έκδοσης ευρωομολόγου, από την ανεργία στην απασχόληση, με παράλληλη, σε όλα τα προηγούμενα που αναφέρθηκαν, στήριξη και ενίσχυση ολόκληρου του φτωχού Νότου. 

Παραβλέπει άραγε πόσο ισχυρός, αμετακίνητος και αμετάπειστος παραμένει ο άξονας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής με επικεφαλής την κ. Μέρκελ και τη Γερμανία, πόσο χαμηλότερος των προσδοκιών για μία ριζική αλλαγή στην πορεία της ΕΕ έχει φανεί ο κ. Ολάντ, πόσο «Σαμαράς» στις πολιτικές παλινωδίες αποδεικνύεται ο κ. Ραχόϊ, πόσο σταθερός παραμένει στο παιχνίδι τραπεζών, αγορών και δανειστών ο κ. Μόντι; 

Για ποια αλλαγή και ποια στροφή μιλούν τα ευχολόγια του κ. Σαμαρά, τα οποία εκπίπτοντας της πραγματικότητας, αποδεικνύονται και αυτά μπλόφες;

Η αλήθεια είναι ότι διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας, ειδικά σήμερα που η Μέση Ανατολή βρίσκεται στα όρια νέας μεγάλης ανάφλεξης, είναι η γεωστρατηγική μας θέση η οποία γίνεται ακόμη ισχυρότερη εάν στην χώρα μας υπάρχει πολιτική, οικονομική και κοινωνική ομαλότητα και αυτό το χαρτί ο κ. Σαμαράς δεν το χρησιμοποίησε καθόλου στις επαφές του με τους κκ. Μέρκελ, Ολάντ, Γιούνκερ. Αντιθέτως, το μόνο που επικαλέστηκε ήταν την ανάγκη για παύση των «τοξικών» δηλώσεων σε βάρος της Ελλάδας προκειμένου να μπορέσει να προβεί ευκολότερα σε ιδιωτικοποιήσεις!

Συμπερασματικά, ο πρωθυπουργός μαζί με το κυβερνητικό του επιτελείο,    αλλά και τους άλλους δύο προθύμους της συγκυβέρνησης τους οποίους δεν πρέπει ποτέ να εξαιρούμε από την κριτική, εξακολουθούν μία πολιτική που έχει εκ των πραγμάτων αποδειχθεί αδιέξοδη και καταστροφική και επιμένουν στην εφαρμογή της προσπαθώντας να διαχειριστούν εντυπώσεις που κατασκευάζουν ανάμεσα στο φόβο και την ελπίδα. Η τακτική τους είναι εμφανής, η προσπάθειά τους μάταιη και απομένει οι πλειοψηφούσες πατριωτικές-δημοκρατικές δυνάμεις του συστήματός μας μαζί με την κοινωνία να δώσουν τη δική τους πολιτική απάντηση.